Onrust.
Verwarring.
Alsof mijn hele wezen in aardbevingsmodus zat.
Het beeld van de Flipperkast dat ik enkele weken geleden in een nieuwsbrief aanreikte.
Alle lichtjes die in vuurwerkkleuren rond me aan het flikkeren waren.
Het gevoel dat ik het even niet meer wist.
Zo was het dus enkele dagen geleden.
Elke maand in de opbouwende energie naar Vollemaan krijg ik op een gouden dienblad met een luide knipoog van hierboven, de uitnodiging om alles wat ik hier loop te vertellen ook voor mezelf waar te maken en toe te passen.
Het was dus tijd voor een beetje stilte.
Wat vertragen en uitzoomen om helder te krijgen wat er aan de hand was.
Ruimte maken om die vertrouwde en diepe innerlijke stem te horen met de belangrijkste vraag voor dat moment: wat is er nodig...
Wat had ik nodig?
Ik voelde mezelf tijdens het innerlijk gesprek dat voortvloeide uit deze vraag steeds dieper zakken.
Tot bij het pijnpunt.
De blauwe plek.
Het thema dat door enkele situaties in de dagen daarvoor uitvoerig geraakt werd en waar ik aanvankelijk alle oorzaken in mijn omgeving zocht.
Zo menselijk.
Maar ook zo ontkrachtend naar mezelf toe.
In de voorbije jaren toetste ik deze en soortgelijke processen uitvoerig af tegen het licht van de Maancyclus.
Mijn persoonlijke processen welteverstaan.
Na verloop van tijd merkte ik dat er inderdaad een verband was tussen wat ik ervaarde en waar de kosmische thema's van dat moment rond draaiden. Deze onderwerpen worden uitvoerig besproken in verschillende boeken die momenteel op de markt zijn, maar ik wou dat graag zelf onderzoeken hoe het dan eigenlijk juist zat.
Gaandeweg voelde ik er zelf vooral een soort uitnodiging in die tussen de regels doorklonk vanuit het universum om er naar te leren kijken en er door te groeien.
De lagen waarop deze processen zich afspelen zijn echter veel subtieler dan wat in de beschikbare boeken en bronnen terug te vinden is.
En dat fascineert mij wel.
De Flipperkast (en ik schrijf bewust een hoofdletter, omdat ik die ervaring ook als een magisch moment beleef dat voor een ommekeer kan zorgen) staat symbool voor een point-of-no-return. Het is het moment dat je voelt dat er iets niet klopt, dat je ergens op vastloopt. Het is ook het punt waarin je vooral niet moet blijven palaveren over wat er in de buitenwereld allemaal tegenwerkt.
De Flipperkast verplicht je om helemaal onderaan in de bak te gaan zitten.
In jouw bak.
En als ik me de Flipperkasten van weleer genoeg herinner, gaan die lichtjes nog wel even door met dansen terwijl jouw balletje naar beneden rolt.
Vaak krijg je er ook nog zo'n tof machinaal deuntje bij om de mislukking met kracht te bevestigen.
Ik breng er graag wat humor in, maar ik weet uit eigen ervaring dat die humor op dat ogenblik meestal niet lukt. Toch niet in de emotionele context waarvoor ik het beeld van de Flipperkast gebruik.
Maar goed, terug naar die bak daar beneden.
Ik heb mogen ervaren dat er daar een geschenk ligt. En dat we zelf verantwoordelijk zijn om dat geschenk te ontdekken en het stukje dat we verloren zijn, dat "iets" dat we nodig hebben, terug naar ons toe te halen.
En dat is exact waar de maancyclus je bij kan helpen.
Als jij wil.